De Avonturen van Koningin Big 3

Koningin Big en Valentina

Op een regenachtige dinsdagochtend in februari gingen Vrouw en Kip met de tram naar de markt. Toen ze moesten overstappen bij de Kinkerstraat zagen zij een hondje heen en weer rennen op het kruispunt. Met gevaar voor eigen leven redden zij het hondje van het drukke verkeer. Het hondje had geen halsband om en leek bij niemand te horen.
Vrouw en Kip besloten de hond mee naar huis te nemen. Bij de dierenwinkel op de hoek kochten zij een riem en namen haar mee in de tram. Ze noemden haar Valentina omdat het die dag Valentijnsdag was.
Het hondje was heel lief en liet zich graag knuffelen. Ze zag er goed verzorgd uit.
Thuis stelden zij haar voor aan Koningin Big. Koningin Big kennende was zij helemaal niet blij met de vreemde bezoekster. Vrouw en Kip dachten dat de vijandigheid na een paar uur misschien wel over zou gaan. Het was echter geen doen. Koningin Big bleef maar grommen.
Vrouw en Kip vonden dat heel jammer, want ze hadden Valentina graag gehouden als haar baasje niet gevonden zou worden. Er zat niks anders op dan haar naar het asiel aan de Polderweg te brengen. Met tranen in de ogen namen Vrouw en Kip afscheid van het lieve dier. De mensen van het asiel verzekerden hen dat ze snel een ander baasje zouden vinden voor Valentina. Toen Vrouw na twee weken belde, had Valentina inderdaad een nieuw baasje gevonden. We hopen dat het goed met haar gaat …

NEW YORK 10

Terug in het ritme van alledag

De terugreis ging een stuk sneller. Het vliegtuig was groter, vloog sneller (deed er geen acht uur over zoals op de heenweg, maar 6 uur en 45 minuten) en was van vele gemakken voorzien. Ieder had een eigen netwerksysteem in de stoel voor zich met afstandbediening. Je kon kiezen uit diverse films, muziek en zelf videospelletjes.
Terug thuis zit je eigenlijk meteen weer in het ritme: opruimen, wassen, foto’s printen en plakboek maken. Dat laatste vind ik altijd leuk. Nog even nagenieten. Het was kort maar krachtig. De mooie herinneringen zitten voor altijd in ons hoofd.

NEW YORK 9

Rondje Vrijheidsbeeld

Onze meest bijzondere activiteit was op de laatste ochtend: een helikoptervlucht. Ahmed deed nog even een boodschapje voor we naar de heliport moesten, hij verdwaalde en we kwamen laat aan voor onze afspraak. Het was erg druk en het spande erom of we wel op tijd weer terug zouden zijn voor de transfer naar de luchthaven. We hebben het allemaal gered, maar het was even stressen.
In onze helikopter was plaats voor zes passagiers en een piloot. Omar en Farid zaten naast de piloot, de bofkonten. Wat ik heel gek vond is dat de piloot steeds naar alle kanten keek om te zien of er geen andere helikopters of vliegtuigen aankwamen. Net alsof je in een auto zit.
We vlogen een rondje om het Vrijheidsbeeld. Heeft Omar ‘m toch nog van redelijk dichtbij kunnen zien. De skyline is indrukwekkend. Het gat waar eens de Twin Towers hebben gestaan is duidelijk zichtbaar. Ze zijn het er nog niet over eens wat de bestemming moet worden van deze beladen plek.

NEW YORK 8

Broadway

Als afsluiting van de dag naar de musical The Lion King op Broadway in het barokke The New Amsterdam Theatre, hoe toepasselijk. Omar, als jong acteur, keek vooral naar de prestaties van de jonge Simba en de jonge Nala.
De kostuums en inventiviteit en originaliteit van de show waren groots. Het waren niet slechts mensen verkleed in dierenpakken, maar het was een combinatie van techniek en kleding. Moeilijk uit te leggen, maar goed zichtbaar in het programmaboekje en op de foto’s. Erg de moeite waard.

NEW YORK 7

Stoom uit roosters en putten

De tweede dag was het heerlijk weer. Een paar dagen voor vertrek las ik op internet dat het slechts drie graden was. Rond de paasdagen zou het tussen de 11 en 18 graden worden. Dat is een ruim begrip. Toch maar de winterjassen ingepakt. Nou dat was niet nodig. Lekker zonnetje, veel blote armen en benen. Met een Engelse dubbeldekker (hop on, hop off) de stad verkend. Was aangenaam bovenin de bus met open dak. Door Chinatown, Soho (historische huizen), Greenwich Village (laagbouw, terrasjes), langs Central Park, Brooklyn Bridge, Ground Zero (waar eens de Twin Towers stonden), The Waldorf Astoria Hotel.
Zo’n trip met de bus geeft een goede indruk van het leven en het straatbeeld: stoom uit roosters en putdeksels, hotdogverkopers op elke hoek van de straat, vrijwel geen honden en hoofddoeken, bijna alle politieagenten zijn zwart.

NEW YORK 6

80 etages in 40 seconden

Ook bij het Empire State Building was de wachttijd twee uur, maar daar schoten we met de rolstoel lekker langs iedereen heen. Deze keer hadden we voordeel van Omars handicap. In 10 minuten stonden we boven. De eerste lift bracht ons naar de 80e etage in zo’n 40 seconden. Dat voelde je wel aan je buik en oren. Daarna nog zes etages naar het observatiedek.

NEW YORK 5

Mist gooit roet in het eten

Na een flinke nacht van twaalf uur en een Amerikaans ontbijt konden we er weer tegen. Op naar het Vrijheidsbeeld. Je kunt natuurlijk niet in New York zijn geweest zonder dat symbool van internationale vrijheid te hebben bezocht. Gisteren regende het en leek het ons geen goed idee om met de boot naar Liberty Island te gaan. Ook deze dag wilde het niet lukken omdat het mistig was. We stonden in de rij om een kaartje te kopen voor de boot toen er werd omgeroepen dat er tot nader orde niet meer zou worden gevaren in verband met de mist.
We hebben nog een uurtje rondgehangen op het terrein in de hoop dat het zou optrekken. We verbaasden ons over de Afrikanen met hun steekwagens met dezelfde koopwaar: handtassen, zonnebrillen, T-shirts. De mist begon weg te trekken, maar inmiddels waren de rijen nog langer geworden. Het zou nog wel een aantal uren gaan duren voordat we aan de beurt waren. Dat vonden de jongens ook wel wat te gortig. Omar was teleurgesteld. Het Vrijheidsbeeld was een belangrijke reden voor Omar om New York te kiezen als bestemming voor zijn zestiende verjaardag. Als surrogaat met een verkleed vrijheidsbeeld op de foto geweest.

NEW YORK 4

Veld gele toeterende blikken

Heen wonnen we tijd, dus een extra lange dag. Het is dan belangrijk om in het nieuwe ritme te komen en wakker te blijven. We hebben de koffers op de kamer gezet en zijn meteen op stap gegaan. Omdat het regende, kozen we voor winkelen.
Farid wilde graag naar Nike World, een winkel met vijf etages sportkleding, Omar wilde als basketbalfan naar de NBA-winkel. Onderweg kwamen we langs chique winkels met bewakers voor de deur en limousines langs de stoeprand op 5th Avenue. We passeerden Trump Tower (je weet wel, van Donald Trump) en Rockefeller Plaza (veel mooie winkels en een ijsbaan, dit is de plek waar rond kerst de lichtjes worden ontstoken in een supergrote kerstboom), we kwamen langs Times Square (bekend van de lichtreclames en New Year’s Eve).
We hebben uren gewandeld en wilden een taxi terugnemen naar het hotel, maar dat is niet te doen tussen half vier ’s middags en acht uur ’s avonds. Het verkeer is dan een chaos. Het lijkt wel een veld gele toeterende blikken (taxi’s). Eenmaal in het hotel konden we eigenlijk geen pap meer zeggen en lagen we om half acht al in bed.

NEW YORK 3

Blinde muur en bouwput

Het hotel was hoog. Wij verbleven ‘slechts’ op de vierde etage met uitzicht op een bouwput en blinde muur. Op de begane grond was een indrukwekkende hal, een soort pleintje met veel marmer en winkeltjes en eetgelegenheden. De kamers waren wel aan wat onderhoud toe en schoon was het ook niet helemaal, maar dat mocht de pret niet drukken. De locatie was top: centraal gelegen. Om de hoek het beroemde warenhuis Macys en het Empire State Building, aan de overkant Madison Square Garden, de thuisbasis van de New York Knicks (basketbal). Times Square en Broadway op nog geen 10 minuten loopafstand.

NEW YORK 2

Rijk en speciaal

Onze eerste momenten op New Yorkse bodem waren wel heel bijzonder. Een witte streched (extra lange) limousine wachtte ons op en bracht ons naar het hotel in midtown Manhattan. Drankje uit de limobar, toasten op ons feestvarken Omar, rapmuziek schetterde uit de boxen … we voelden ons speciaal en rijk. De geblindeerde ramen zorgden ervoor dat wij alles en iedereen konden zien, maar men ons niet. De wolkenkrabbers flitsten aan ons voorbij. Farid heeft ons verzekerd dat hij ook zo’n auto gaat aanschaffen wanneer hij profvoetballer wordt.

NEW YORK 1

The Big Apple

Tijdens de reis zat ik me steeds af te vragen waarom New York ook wel The Big Apple wordt genoemd. Ik vond het antwoord in een reisgids. Het is een uitdrukking die in de jaren ‘30 werd gebruikt in de jazzwereld en is een metafoor voor succes. Als je als muzikant naar Manhattan ging om te spelen, had je het helemaal gemaakt. Dan was je pas iemand.

Farid in de wolken

Farid heeft sinds kort een baantje: kranten rondbrengen bij winkeliers in ons stadsdeel. Zo verdient hij een lekker centje bij. Van zijn salaris kocht hij vandaag nieuwe kiksen. Hij is er erg mee in zijn nopjes.

Is ie cool of is ie cool ?!

LG-HOCKEY

vlnr: Vaelene, Paul (coach), Melanie, Henriette (begeleidster), Omar, Helma (coach), Wieraj, Bas (een beetje verstopt) en Gino
voor: Chantal en Mohamed (liggend)


Omar speelt al zo'n vier jaar hockey bij hockeyclub Amsterdam in een team voor lichamelijk gehandicapten, een zogenaamd LG-team. LG is een ruim begrip: van spasticiteit en epilepsie tot stofwisselingsziekte, dwerggroei en slechtziendheid.
Hockey is niet de eerste sport waar je aan denkt als je een kind met een lichamelijke handicap hebt. Wij hadden ook zo onze twijfels. Het is vrij complex: lopen/rennen (lopen kost Omar al moeite), omgaan met de stick, teamgebeuren. Omar had een clinic gehad op school en was heel enthousiast. Hij mocht een paar keer komen meetrainen in het Wagener Stadion en was verkocht. Hij doet het nu al jaren met veel plezier.
Sinds dit seizoen is er ook een landelijke competitie voor LG-teams. Afgelopen zaterdag waren we in Malden bij Nijmegen voor twee wedstrijden. De eerste won Amsterdam glansrijk met 4-0. Omar scoorde één keer. De tweede wedstrijd werd gespeeld in de stromende regen. Dat deed niks af aan de teamspirit, maar helaas verloren ze deze wedstrijd. Ondanks dat ze in de onderste regionen van de competitie staan, verliezen ze het spelplezier niet. 20 mei spelen ze competitie thuis in Amsterdam. Wie zin heeft om te komen kijken is van harte welkom in het Wagener Stadion.

OPGETOGEN OF PIMP UP MY TOGA

Mijn vriendin Dana werd vrijdag geinstalleerd als rechter. Ik was uitgenodigd voor de ceremonie. Een bijzondere belevenis.

Eerst wil ik even vertellen dat ik heel veel bewondering heb voor Dana. Na haar studie Russisch (cum laude) en de opleidingen tolk-vertaler Engels en Oekraiens begon ze naast haar hectische baan, waarvoor ze dikwijls moest reizen naar verre oorden en delegaties moest begeleiden, aan een studie rechten gevolgd door een raio-opleiding. Er volgden strenge procedures en een intensieve voorbereiding van jaren. Ze werkt al een tijdje als rechter, maar vrijdag werd het officieel gemaakt. Ik heb niet alleen bewondering voor haar doorzettingsvermogen en ambitie, maar heb haar ook leren kennen als een warm en betrokken mens. Betere kwaliteiten kun je je als rechter niet wensen volgens mij.

Voor de installatie liet Dana haar (opleidings) toga oppimpen. Een nieuwe toga kost zowat een maandsalaris. Geinstalleerde rechters moeten een zijde strook op hun toga dragen.
Klein van stuk zag zij er toch heel imposant uit in de rechtbank. De zaal was tot de nok toe gevuld met familie en vrienden van 4 nieuwe rechters en 1 nieuwe officier van justitie. In aanwezigheid van 20 rechters werd er met veel humor gesproken door de president van de rechtbank over de geheimen van de raadkamer, door de hoofdofficier van justitie over het Pygmalioneffect en door de deken van advocaten over ruiters en paarden: "Een ruiter zonder paard is geen ruiter, maar een paard zonder ruiter is nog wel een paard. Een rechter zonder rechtzoekende is geen rechter, een rechtzoekende zonder rechter is wel een rechtzoekende." Een doordenkertje ...

Wat vooral opviel tijdens de borrel na afloop is dat vrouwen goed vertegenwoordigd zijn in de rechterlijke macht. Meer dan de helft van de rechters is vrouw.
Ik wens Dana heeft veel wijsheid en inzicht bij haar nieuwe baan.

Dinner for three

Sinds de geboorte van de kinderen kookt Ahmed. Een praktische keus: ik bezig met de kinderen en Ahmed bezig met het eten. Inmiddels hoef ik me natuurlijk niet meer echt bezig te houden met de jongens rond etenstijd met spelletjes en dergelijke. Pubers gaan hun eigen gang. Natuurlijk heerlijk zo' n kokkie als Ahmed en zeker als hij ook nog zo lekker kookt. De jongens zijn dus erg verwend. Ze houden niet van Nederlands eten. Als Ahmed een paar dagen weg is, zoals nu tien dagen naar Egypte, hebben we een probleem. Ik ben geen superkok, maar zelf vind ik dat ik niet onverdienstelijk kook. De jongens denken daar echter heel anders over.
Dan maar eens over een andere boeg gooien. Heb de jongens daarom vanmorgen 10 euro gegeven en gevraagd of ze voor het diner wilden zorgen. Overleg, doe boodschappen en verras me, was het motto. Ze moesten wel wachten met het vuur en gas tot ik thuis was. Het werd macaroni. Farid sneed huilend een ui. Hij houdt niet van groente en zeker niet van ui. Als hij nog resten vindt van ui, pulkt hij het eruit. Toen ik vertelde dat in Ahmed's saus ook altijd ui zit, kon hij het bijna niet geloven. Ahmed snijdt de ui namelijk zo fijn dat je 'm niet meer terug kunt vinden. Heb Farid toch kunnen overtuigen dat een uitje voor de smaak toch wel lekker is. Omar ontfermde zich over de knoflook en roerde de saus. Farid hield ondertussen in de gaten of de macaroni al gaar was. Hij vond het wel erg lang duren, maar het resultaat was dan ook geweldig. De eerste maaltijd bereid door mijn kleine mannen. Het was smakelijk.
De jongens waren best trots op zichzelf. Farid vroeg bij het naar bed gaan welk cijfer ik gaf aan hun kookkunst. Ik zei: " een 7." Hij vond het een 51/2 tot 6 waard. " Die donkere saus (ketjap) moet er volgende keer niet meer in. Toch ook wel goed voor een eerste keer he mam?" Zeker jongens, ik ben trots op jullie. Hoop dat er nog vele maaltijden mogen volgen.

Westside Story

Wie kent het verhaal niet van Tony en Maria, Romeo en Julia van de jaren zestig. Het verhaal is universeel en van alle tijden.
Vandaag was er bij Omar op school een wel heel bijzondere versie van dit romantische verhaal te zien. De klassen van Joke en Martijn hebben de afgelopen periode hard gewerkt aan hun interpretatie van het verhaal. Alles werd door de mentoren op film gezet en de ouders werden uitgenodigd voor deze besloten matineevoorstelling.
Alles zag er tiptop uit: twee dames aan de kassa voor de kaarten, de ramen waren afgeplakt met vuilniszakken voor het effect, we kregen keurig iets te drinken aangeboden van Quinten, in het winkeltje was popcorn te koop. De zaal was goed gevuld. De opbrengst van het project gaat naar een goed doel voor kinderen in Kenia.
De hoofdrollen werden gespeeld door blonde Tirza (Maria) en donkere Amir (Tony). Bij de kusscenes hielden we onze adem in. Naast dansen en mooie kleding, moest er ook heel wat geplaybackt worden door vooral de hoofdrolspelers. Amir zette een overtuigende Tony neer. Tirza ontroerde in haar mooie bruidsjurk.
Omar speelde de rol van Bernardo, de broer van Maria. Bernardo doodde tegen het eind de broer van Tony. Bernardo werd op zijn beurt weer gedood door Tony. Het was een heftige vechtact met messen. Het is even slikken als je ziet dat je zoon wordt neergesabeld door de vijand. Gelukkig zat hij heelhuids naast me op de stoel.
Het eind is triest zoals jullie weten. Voor ons echter niet. Voor de kinderen was het een leuk project. Ze hebben veel geleerd. Wat komt er allemaal bij kijken om een film te maken en hoe organiseer je zo'n voorstelling met allemaal publiek erbij.
Het applaus voor dit leuke initiatief was luid. We hebben uiteraard de dvd besteld. Wie interesse heeft mag hier thuis komen kijken.

Boeken voor Cuba

Bibliothecas Independientas


Informatieisolement

Ik ben een enorme boekenfan. Boeken lezen, kopen, verzamelen, inkijken. Elk boek biedt een nieuwe reis of avontuur. Ik kan op elk moment naar de bibliotheek of de boekhandel om een boek te lenen of kopen. In Cuba ligt dat anders. Ze hebben dringend boeken en tijdschriften nodig uit het buitenland.
Op Cuba bestaan geen verboden boeken’, zei Fidel Castro in 1998. ‘We hebben alleen geen geld om ze te kopen’. Zo probeerde hij te rechtvaardigen dat er op Cuba nauwelijks moderne literatuur is te vinden. Prompt begonnen Cubaanse burgers hun eigen boekencollectie uit te lenen aan buurtgenoten. Een deel van hen werd opgepakt, maar anderen gaan door. Inmiddels vervullen hun bibliotheekjes een belangrijke maatschappelijke rol. Ze hebben echter een groot tekort aan boeken.
Pax Christi voert van 18 maart t/m 18 juni campagne om de censuur op Cuba te doorbreken. Om de Bibliotecas Independientas op Cuba te steunen proberen ze zoveel mogelijk boeken in te zamelen!
Wil je meehelpen, kijk dan op www.boekenvoorcuba.nl.

Vrouwen er is nog genoeg werk aan de winkel !!!

Hafsat Abiola


Vrouwen, er is nog veel werk aan de winkel!!

In de Volkskrant van vanmorgen vond ik op de pagina’s vier en vijf de volgende berichten:
1. Vouwen in Koeweit stemmen voor het eerst
2. Nigeriaanse vrouwenactiviste Hafsat Abiola beschouwt geweld tegen vrouwen als het grootste probleem in haar land
3. Schoolboek vergelijkt huisvrouwen met ezels

Ad 1: In Nederland hebben vrouwen kiesrecht sinds 1919. Bij tussentijdse verkiezingen voor een vrijgekomen zetel in de gemeenteraad van de hoofdstad Koeweit hebben vrouwen gisteren voor het eerst gebruik kunnen maken van hun kiesrecht. Van de acht kandidaten zijn er twee vrouw. Volgend jaar mogen vrouwen ook voor het eerst kiezen of gekozen worden bij de parlementsverkiezingen. Een stapje op weg naar gehoord worden en serieus genomen worden.

Ad 2: Volgens een recent rapport van Amnesty International zou tweederde van de Nigeriaans vrouwen thuis fysiek of psychisch worden mishandeld!!!! De Nigeriaanse publieke opinie vindt een zekere mate van geweld tegenover vrouwen ‘ normaal’. Hafsat Abiola, moslima en dochter van de indertijd eerste democratisch gekozen president van Nigeria, ziet het geweld tegen vrouwen in haar land als een groter probleem dan etnische of religieuze spanningen. Abiola’s vader werd 1993 gevangen genomen door militairen die het niet eens waren met de verkiezingsuitslag. Hafsat’s moeder werd daarna het boegbeeld van de democratische beweging tot zij in 1996 werd vermoord. Hafsat studeerde in Amerika en zet zich in voor de rechten van vrouwen in haar geboorteland. Zij kreeg onder andere voor elkaar dat de Vagina Monologen in haar land werden opgevoerd. Dat heeft ertoe geleid dat er binnenkort, naar aanleiding van de monologen, een hoorzitting wordt georganiseerd in het parlement over huislijk geweld. Hopelijk leidt dit tot wetsvoorstellen die vrouwen beter beschermen.

Ad 3: In een Indiaas schoolboek worden huisvrouwen vergeleken met ezels, meldt de krant The Times of India. Zowel de ezel als de huisvrouw werkt hard, alsdus de tekst voor 14-jarigen. Toch zijn ezels betere metgezellen dan huisvrouwen, want ze gehoorzamen hun meester trouw en klagen nooit. Het schoolboek is gecontroleerd en goedgekeurd door de Indiase verheid.