Dinner for three

Sinds de geboorte van de kinderen kookt Ahmed. Een praktische keus: ik bezig met de kinderen en Ahmed bezig met het eten. Inmiddels hoef ik me natuurlijk niet meer echt bezig te houden met de jongens rond etenstijd met spelletjes en dergelijke. Pubers gaan hun eigen gang. Natuurlijk heerlijk zo' n kokkie als Ahmed en zeker als hij ook nog zo lekker kookt. De jongens zijn dus erg verwend. Ze houden niet van Nederlands eten. Als Ahmed een paar dagen weg is, zoals nu tien dagen naar Egypte, hebben we een probleem. Ik ben geen superkok, maar zelf vind ik dat ik niet onverdienstelijk kook. De jongens denken daar echter heel anders over.
Dan maar eens over een andere boeg gooien. Heb de jongens daarom vanmorgen 10 euro gegeven en gevraagd of ze voor het diner wilden zorgen. Overleg, doe boodschappen en verras me, was het motto. Ze moesten wel wachten met het vuur en gas tot ik thuis was. Het werd macaroni. Farid sneed huilend een ui. Hij houdt niet van groente en zeker niet van ui. Als hij nog resten vindt van ui, pulkt hij het eruit. Toen ik vertelde dat in Ahmed's saus ook altijd ui zit, kon hij het bijna niet geloven. Ahmed snijdt de ui namelijk zo fijn dat je 'm niet meer terug kunt vinden. Heb Farid toch kunnen overtuigen dat een uitje voor de smaak toch wel lekker is. Omar ontfermde zich over de knoflook en roerde de saus. Farid hield ondertussen in de gaten of de macaroni al gaar was. Hij vond het wel erg lang duren, maar het resultaat was dan ook geweldig. De eerste maaltijd bereid door mijn kleine mannen. Het was smakelijk.
De jongens waren best trots op zichzelf. Farid vroeg bij het naar bed gaan welk cijfer ik gaf aan hun kookkunst. Ik zei: " een 7." Hij vond het een 51/2 tot 6 waard. " Die donkere saus (ketjap) moet er volgende keer niet meer in. Toch ook wel goed voor een eerste keer he mam?" Zeker jongens, ik ben trots op jullie. Hoop dat er nog vele maaltijden mogen volgen.