Rust

Rust

Zwaantje is een paar dagen weg van huis om te onthaasten. Tijd voor mezelf, met niks en niemand rekening houden. Wat zal ik doen? Ik moet mijn vrije tijd natuurlijk nuttig besteden: lezen, mediteren, schrijven, fotograferen, naar de mis, wandelen.
Eigenlijk ben ik te moe om naar de abdij te gaan, maar ik moet wel want ik heb met mijn buurvrouw afgesproken tijdens de lunch. Moeten, moeten, ik lijk wel gek. Ik ben hier voor mijn rust. De wandeling over glibberige modderpaden jaagt me verder op. Als ik de monniken hoor zingen, kom ik tot rust.
Ik heb bewondering voor deze mannen, jong en oud, die hun leven wijden aan God, een verbond hebben gesloten met God. Of is het een vlucht uit de drukke en soms moeilijke werkelijkheid? Kiezen zij voor de moeilijke of makkelijke weg? Wat is er mooier dan je passie volgen. Zij hebben gekozen, zij volgen hun weg, zij geloven erin.
De kapel is puur een straalt eenvoud uit. Na de oorlog hebben zij deze kapel gedurende zes jaar steen voor steen zelf gebouwd.
Tijdens de vesper staan er vijf monniken aan de ene kant van de kapel en vier aan de andere kant. Die laatste vier kan ik niet goed zien, ze zitten gedeeltelijk verscholen achter de pilaren.
Een oude monnik hoest zwaar, een andere monnik blaast op een mondharmonica om de toonsoort van het gezang aan te geven. Simpele zwarte gewaden, zwarte sokken en zwarte sandalen.
Hun gezangen voeren mij mee naar de wereld van meditatie en ontspanning. Buiten dit kerkje lijkt er niks meer te bestaan.