Psarantonis

Dwars door de buurt heeft 35 vrijwilligers (redacteuren, fotografen, columnisten, cartonisten, webredactie). Gisteren hadden we een uitstapje met onze vrijwilligers. Marcel, onze webmaster, maakte een verslag van onze activiteiten.

Psarantonis... Wonderlijke wereldmuziek
Elk jaar verzorgt de kernredactie van de Dwars een gezellig dagje uit voor de vrijwilligers. Dit keer werden we onthaald met koffie, thee en gebak waarna we met z'n allen vertrokken richting de "geheime locatie."

We werden naar het prachtige theater van het Tropenmuseum geloodst, voor een concert door Psarantonis, deze middag bijgestaan door zijn ensemble (dochter, zoon en nog een musicus). De verwachtingen hooggespannen, werden de toehoorders (uiteraard niet alleen de vrijwilligers, maar een goeddeels volle zaal) verwelkomd met een ritmisch sterk instrumentaal muziekstuk. Haast typisch Grieks opgebouwd van langzaam meeslepend naar een wirwar van fraaie klanken.

De ondertitel in de programmatoelichting van het Tropentheater stelt terecht: krachtige zang uit Kreta. Op het moment dat Psarantonis zijn stem in de strijd wierp ging er een heuse golf van verwondering door de zaal. De vergelijking met Paolo Conte diende zich aan, maar dan een Paolo met flinke keelpijn. De rauwe Grieks-Kretensische zang werd zeer fraai omlijst door de prachtige klanken van luit, ud en percussie, maar de verwondering bleef.

Enkele nummers later was het de beurt aan Niki, de dochter. Diep-melancholisch en een ontzagwekkend bereik in haar stem. Moeiteloos van ijl en hoog naar een zware tenor waarvan iedereen even dacht dat "hij" aan het meezingen was. Het publiek liet met de kracht van het applaus duidelijk weten wat men daarvan dacht, ook na de latere nummers die door haar gezongen werden.

Wat verder opviel, was dat dit viertal erg in hun muziek opging. Zodanig zelfs, dat er geen enkel contact met het publiek werd gemaakt. Dochter Niki omhelsde haar trommel met veel pathos, de luit- en udspelers hielden Psarantonis strak in de gaten om te zien waar hij versnelling of vertraging in de muziek bracht. Maar geen enkele blik richting zaal, geen glimlach. Alleen muziek.

Ongeveer de helft van het publiek was Griek en met name bij de versnellingen in de muziek was het prachtig om te zien hoe deze mensen bijna niet stil konden zitten. Sommigen riepen "hopa" en een enkele durfal begon zelfs enthousiast mee te klappen - om dan maar weer stil te vallen. Dat is oprecht jammer. De sfeer ontbrak eigenlijk een beetje. De eigenzinnigheid van een kunstenaar is juist wat hem of haar groot maakt. En als je voor publiek in 't voetlicht treedt, doe je er volgens mij niet goed aan datzelfde publiek buiten te sluiten in plaats van ze te betrekken bij het optreden.

Ons gezelschap ging daarna uit eten met elkaar in het Buurteethuis, alwaar niet onverwacht, Griekse muziek en de uitvoering ervan een groot deel van het gesprek waren. Al met al een geweldige dag, met veel plezier beleefd!

Naschrift: op Internet nog wat geluidsmateriaal gevonden van Psarantonis en zijn band... Kennelijk had Psarantonis tijdens zijn optreden gisteren écht last van zijn keel. De introducties van zijn LP's en CD's waren zeer luisterwaardig en klonken zoals je van krachtige Zang uit Kreta mag verwachten.


--------------------------------------------------------------------------------

Tekst: Marcel Berkien / Fotografie: persbureau Psarantonis