Aan de deur ....

Gistermiddag werd er aan de deur gebeld door twee charmante jongens die zich voorstelden als Rinaldo en Romano van VSO. VSO? Klinkt wel bekend, maar wat is het ook alweer?

Ik ben over het algemeen niet geinteresseerd in dingen die aangeboden worden via de deur, een mens moet ook een beetje voorzichtig zijn tegenwoordig. Maar deze jongens hadden iets oprechts, leken relaxed en zagen er sympathiek en verzorgd uit (in kostuum nog wel). Ik liet ze dan ook uitpraten en er volgde een leuk gesprek met Rinaldo.

VSO (Voluntary Service Overseas) is een organisatie voor ontwikkelingssamenwerking die vakmensen naar ontwikkelingslanden stuurt in plaats van geld en goederen. Deze vakmensen dragen hun ervaring en kennis over op de bevolking zodat de mensen zichzelf kunnen helpen.

VSO is op zoek naar donateurs en mensen die uitgezonden willen worden.

Toen ik vroeg of het een beetje wilde lukken in de Vrolikstraat, er wonen immers niet zoveel mensen die het breed hebben, bleek het hier te lopen als een trein! Hoe rijker, hoe minder ze geven was Rinaldo's ervaring. Voor 10 euro per maand kun je de organisatie steunen. Ik steun al diverse projecten en organisaties, maar 10 euro per maand moet ik toch wel kunnen missen voor deze mijns inziens goede aanpak.

Schrijven op een tas in de gang ging een beetje moeilijk dus vroeg ik de jongens binnen om aan de tafel het inschrijfformulier in te vullen. Het gesprek was geanimeerd, maar ik bleef toch op mijn hoede. Omar kwam tussendoor thuis en nam plaats achter de computer. De jongens stelden zich voor en betrokken Omar in het gesprek. Jackie bleef in de buurt voor een beetje aandacht van de bezoekers.

Toen het officiele gedeelte klaar was, kletsten we nog wat na. Romano en Rinaldo speelden nog even op de piano. Of het nou niet moeilijk is om zo langs de deur te gaan? " Er zijn soms wel agressieve mensen, maar over het algemeen is het heel leuk werk. Vooral in de zomer, dan kun je rond etenstijd vaak zo aanschuiven of meedoen met de barbecue." Toen ik dat hoorde, schaamde ik me eigenlijk een beetje voor mijn achterdocht en had ik er spijt van dat ik de jongens niet iets te drinken had aangeboden. Wat jammer dat onze achterdocht soms toch nodig blijkt ...

Mijlpalen in het moederschap

Het moederschap kent vele mijlpalen. Allereerst natuurlijk de geboorte waar het allemaal mee begint. Ik heb altijd graag kinderen gewild, maar je kunt je van tevoren geen goede voorstelling maken van hoe het is de rest van je leven moeder te zijn.

Daarna volgen vertederende momenten als het eerste lachje, de eerste woordjes, vaste voeding, de eerste pasjes (als je geluk hebt) en de eerste verjaardag. Wat een baby allemaal leert en meemaakt in het eerste jaar is ongelooflijk.

De leeftijd tussen 2 en 4 jaar vond ik erg leuk. Ze worden al echte persoonlijkheden en vragen de oren van je hoofd. Heb heel veel voorgelezen en ben er vaak met de jongens op uit geweest.

Dan de eerste schooldag, een grote mijlpaal, bepalend voor je verdere leven. Een leuke schooltijd met de eerste vriendschappen, veel spelen over en weer en de ontdekking van het leren lezen.

Het moederschap is zeker geen roze wolk. Ik vond het bijvoorbeeld geen pretje om borstvoeding te geven. De gebroken nachten maakten het ook heel zwaar in het begin. En dan natuurlijk ons verdriet over de handicap van Omar.

Veel onzekerheid voordat we eindelijk een beeld hadden van zijn handicap. Vanaf een half jaar merkten we dat Omar anders was. Toen hij een jaar oud was, lieten we ons niet langer aan het lijntje houden. Omar kwam in de medische molen. Het heeft nog geduurd tot hij 2 1/2 was, voordat een MRI zijn hersenbeschadiging aantoonde. Die informatie zegt nog niet zoveel, want hoe gaat hij zich verder ontwikkelen? Niemand kan je daar antwoord op geven. De doktoren zeiden dat Omar waarschijnlijk nooit zou kunnen lopen. Diverse operaties volgden.

Het verdriet om zijn lichamelijk handicap kreeg in de loop van de jaren een plekje in ons leven. Veel moeilijker vond ik Omar's gedrag: dwars en depressief, veel strijd met mij. Het leek wel alsof hij vanaf zijn tweede in de puberteit was. Toen Omar zeven was, bleek dat hij licht verstandelijk gehandicapt is en een vorm van autisme heeft. Een hele bagage voor onze jongeman.

Ook om Farid hebben we veel zorgen gehad. Het eerste jaar sliep hij bijna nooit (zo'n drie uur per nacht op mijn buik) en hij had altijd buikpijn. Ook hij kwam in de medische molen. We hebben wat geexperimenteerd met voeding. Later de zorgen om zijn dyslexie.

Het gaat goed met onze jongens. Farid is een echte sportman en wil van sport zijn beroep maken. Hij zit in een sportklas. Hij heeft jaren op hoog niveau gejudoed, speelt voetbal en is pas begonnen met kickboksen. Omar zit eindelijk op een school waar hij gewaardeerd wordt om wie hij is. Ook hij is een sportman. Speelt rolstoelbasketbal in Jong Oranje en bij een vereniging, speelt al vijf jaar hockey en loopt stage bij de hockeyclub als assistent-trainer.

De laatste tijd zijn er weer nieuwe mijlpalen in mijn moederleven bijgekomen. Farid heeft vorige week zijn vlas snorretje afgeschoren. Tijd voor een scheerapparaat! Omar heeft sinds een paar maanden serieuze verkering met Melissa. Leuk een meisje in dit mannenhuishouden. Zaterdag gaan Melissa en ik samen koken. Er zullen nog veel mijlpalen volgen.

Nieuwe kettingen

Deze kettingen heb ik de laatste weken gemaakt.

OMAR EN MELISSA

Sinds een maand heeft Omar serieuze verkering met Melissa. Melissa is 16 jaar en is een klasgenoot van Omar.
Op de foto zie je ze samen bij de wedstrijd Ajax-Feyenoord in de Arena.

X-FACTOR

Omar en ik waren op 3 februari aanwezig bij een liveshow van de X-factor in Hilversum. Er waren nog vijf kandidaten over: Sharon, Richy, Christiaan, Anja en X6. Sharon is onze favoriet.
Zo'n opname is een heel circus: veel bewaking, instructies voor het publiek, opvoeren van de spanning voor de show met licht- en geluideffecten en een man die de tijd voor de show en tijdens de reclamemomenten aan elkaar praat.
We hadden een prachtige plek (rolstoelplaats) en hele gezellige mensen naast ons. De meiden, rond de 25 jaar schat ik, gedroegen zich als echte pubermeiden en gilden en klapten er flink op los.
Omdat er zoveel gebeurt, volg je de show minder goed dan op televisie. Ook lijkt de zaal een stuk kleiner dan op televisie. Omar verzamelde buttons van alle artiesten en kartonnen borden om de artiesten aan te moedigen.
Was een leuke ervaring om dit eens van dichtbij mee te maken.