Heen en terug

Omar maakt het laatste jaar, met het oog op de zelfstandigheid, steeds vaker gebruik van de stadmobiel. Het is algemeen bekend dat reizen met het aangepast stadsvervoer voor zieken, ouderen en gehandicapten meestal geen genoegen is. Niet komen opdagen, eindeloos wachten en onbeschofte behandeling door de chauffeurs zijn veelgehoorde klachten.
Een enkele keer ga ik ook mee (Omar mag een reisgenoot meenemen). Zo ook vandaag naar de hockeytraining van Omar in het Amsterdamse Bos. Zowel op de heen- als terugweg hadden we een leuke, bijzondere rit.
De naam van de chauffeur op de heenweg was Johan. Hij was al eens vaker onze stadsmobielchauffeur geweest. Hij begroette Omar enthousiast. " He man, ga je weer hockeyen?" Tijdens de rit vertelde hij over zijn hobby: vliegen. Een soort paragliding met een motortje. Zijn vader was piloot, vandaar zijn belangstelling voor het vliegen. Hij had lessen genomen en een eigen lichtgewicht vliegtuigje gekocht. "Best een dure hobby, maar een machtig gevoel. Ik geef niet om andere sporten, een partner heb ik niet, ik rook niet, ik drink niet en ga niet uit. Dit is mijn passie." Onder het rijden liet hij ons op zijn computer een film zien van het vliegen. Bij het afscheid drukte hij Omar op het hart dat hij wel moest winnen met hockey vandaag en dat hij hem misschien weer zou komen halen voor de terugrit.
Terug werden we niet opgehaald door Johan, maar door een aardige chauffeur in een grote Amerikaanse slee. Achterin zat een baby in een zitje. "Dit is mijn kleinzoon." Wat gezellig met opa op stap. "Dit is het kind van mijn pleegzoon. Hij is getrouwd met een Indiase vrouw. De moeder is in juli gevallen van 1 hoog tijdens het ramen lappen. Ze ligt nog steeds in het ziekenhuis en heeft een dwarslaesie. Mijn pleegzoon en kleinzoon wonen nu tijdelijk bij mij. Mijn zoon werkt van 15.00 tot 1.00 uur in een restaurant en ik zorg de meeste tijd voor de kleine." Hij vertelde dat hij erg genoot van het contact met zijn kleinkind. Zoon en vrouw hebben inmiddels een medische urgentie en wachten op een aangepast huis. Het jochie rebbelde gezellig mee. Opa had hem beloofd om na afloop van zijn werk naar de MacDonalds te gaan voor een frietje. Wat een lieve opa.