Thursday, March 30, 2006

YIN EN JANG


















Yin en Jang

Zo koud dat je neusharen bij elke inademing bevriezen,
zo warm dat je alleen kunt slapen op je rug met je armen en benen wijd.

Zo zoet als honing die uit baklava druipt,
zo zout als een bouillonblokje dat niet goed is opgelost in de macaronisaus.

Zo zwart als houtskool,
zo wit als verse sneeuw.

Zo mannelijk als Richard Gere in An officer and a gentleman,
zo vrouwelijk als Blondie in haar jonge jaren.

Zo lui als een kat die geniet van de zon in de tuin,
zo actief als werkmieren in een kolonie.

Zo mooi als Gregoriaanse gezangen van monniken tijdens de avonddienst,
zo lelijk als de nacht.
Sterren, maan, donkerblauwe lucht,
de nacht is helemaal niet lelijk.

NEW YORK






















Zestien worden vind ik een mijlpaal. Als onze jongens 16 worden mogen ze een reisje uitkiezen zodat ze altijd iets hebben om terug te denken aan deze bijzondere leeftijd. Omar werd afgelopen week 16. Hij koos voor een reisje New York. Van 14 tot en met 17 april reizen we af naar The Big Apple. Geschiedenisles en Engelse les op school waren inspiratie voor zijn keuze. Vooral het Vrijheidsbeeld wil hij graag zien. We gaan er wat moois van maken. Een verslag volgt. Ben benieuwd waar Farid ons over anderhalf jaar naartoe brengt.

AANRADER




















Dans om de vulkaan van Erika Veld
roman

De eigenzinnige Femke leeft gescheiden van haar man. Vlak na haar veertigste verjaardag besluit ze mee te gaan op een foto-expeditie naar IJsland. Een reis van vier weken volgt, met vijf onbekende mannen en een IJslandse gids, Balder. Ze komt al snel in een kolkende maalstroom van gevoelens en gebeurtenissen terecht, die niet alleen te maken hebben met de fotografen en de gids, maar ook met de meedogenloze natuur.
Er ontstaat een heimelijke, broeierige relatie tussen Femke en Balder, waarbij de mysterieuze roep van een wolfshond een verbinding tussen haar verleden en de mythen van IJsland lijkt te zijn. Blijft het bij een uitstapje in een wereld die haar vreemd is, of zal de expeditie haar leven drastisch veranderen?

Erika Veld is schrijfster en beeldend kunstenaar. Eerder verschenen haar romans Klein, stil en wit, Eiland in oker en blauw en Portret in krijt.

ITHAKA
















als ge vertrekt op uw tocht naar ithaka,
smeek dan dat uw weg lang moge zijn,
vol van avonturen en kennis.
de woeste poseidon zult ge niet ontmoeten
als ge hem niet meedraagt in uw ziel,
uw eigen hart, niet oproept in uw eigen geest.
overhaast de tocht niet.
het is beter dat die jaren duren zal en
dat ge landt op ithaka als ge oud zijt,
rijk met al wat ge onderweg verworven hebt.
verwacht niet dat ithaka u rijkdom geven zal;
ithaka gaf u de schone tocht en zonder dat
waart ge niet op weg gegaan.

(vrije vertaling van het gedicht Ithaka
uit de Odysee van Homerus)

Wednesday, March 29, 2006

NOG MEER FARID



ONZE FITI






















Sportman in hart en nieren. Wil van sport graag zijn beroep maken. Gaat volgend jaar naar de sportklas van de OSB. Wil later graag voetbaltrainer worden. Speelt als verdediger bij Fortius B1. Op de foto is hij te zien met de beker die zijn team vorig jaar (C2) won. Ze werden kampioen in hun klasse. Farid was aanvoerder.

Verjaardag en veiling


Omar is net jarig geweest. Zoals de meeste pubers wilde hij graag geld voor zijn verjaardag. Hij wil dat geld gebruiken op een charityveiling na afloop van een voorstelling van Lastige Lijven op 5 mei.
De veiling wordt georganiseerd door veilinghuis Christies. Job Cohen is de veilingmeester. Het geld gaat naar een goed doel: vervoer gehandicapten Amsterdamse JeugdteJAterschool en fonds voor minder draagkrachtige studenten van de theaterschool. Omar heeft een lino beschikbaar gesteld voor de veiling (zie foto). Hij maakte deze lino vorig jaar in de zomervakantie. Omar heeft er drie weken aan gewerkt en zelf afgedrukt op het Grafisch Werkcentrum. Tijdens een kunst- en cultuurweekend in september was zijn lino onderdeel van een project.
Zelf heeft hij zijn oog laten vallen op twee items van de veiling: een Ajaxshirt met de handtekeningen van alle spelers erop en een figurantenrolletje in GTST of ONM. Ik hou jullie op de hoogte of het gaat lukken ...

DE BAL IS ROND!






















Voetbal ... mijn mannen zijn er gek op. Ik vind het wel gezellig om af en toe een wedstrijd van het Nederlands elftal op televisie te kijken of een keer met Omar mee te gaan naar de Arena voor een wedstrijd van ons Ajax, maar daar houdt het wel een beetje op voor mij.
Iedere week is er in ieder geval drie avonden voetbal te zien op televisie. Sommige weken wel zes avonden als er ook Champions League wordt gespeeld. Als je geen liefhebber bent, is dat natuurlijk een beetje te veel van het goede. Ik probeer dan een rustig plekje op te zoeken in huis en lekker te lezen. Met de WK in het verschiet zal ik mijn boekencollectie maar eens gaan uitbreiden.

Interview met Omar over Lastige Lijven


Interview met één van de acteurs

Omar (15) speelt mee in Lastige Lijven. Hij schrijft ook regelmatig voor de jongerenpagina van Dwars door de buurt. Hannah (15) interviewde Omar over het theaterstuk na de premiere.

Hoe hebben jullie deze productie gemaakt? Hoe is dat gelopen?
We hebben eerst allemaal stukjes bedacht en die heeft Moos (de regisseur) aan elkaar geplakt.

Wat vind je het leukste moment in de voorstelling?
Het moment dat ik opsta, want dat verwacht niemand en veel mensen hebben mij nooit eerder zien staan.

Vind je het moeilijk om te doen?
Ik vind het niet echt moeilijk, na heel veel oefenen gaat het wel.

Hoe vind je het om op het podium te staan?
Heel leuk, het is leuk om iets te doen waarvan je weet dat mensen het spannend vinden om naar te kijken.

Wat vind je van de groep?
Heel gezellig, Hanne is mijn beste vriend.

Zou je nog wel eens vaker iets met theater willen doen?
Dat weet ik wel zeker!

Dit was nog maar de eerste voorstelling. Hoe kijk je aan tegen de volgende 14?
Heel positief, het ging heel goed vanavond.

Zou je nog iets willen zeggen tegen iedereen die dit leest?
Nou, het is een hele leuke voorstelling, dus zeker naartoe gaan.

Hannah (15 jaar)
Dit interview stond eerder in de buurtkrant

Lastige Lijven


Onze Omar speelt mee in de productie Lastige Lijven. De groep bestaat uit 13 jongeren. Ze hebben samen de voorstelling bedacht onder leiding van een regisseur. Ze zijn er twee seizoenen intensief mee bezig. Er wordt gezongen, gedanst, gelachen en er zitten ontroerende momenten in. Momenteel toeren ze door het land met de voorstelling. Dus ga vooral kijken als je in de gelegenheid bent.

Lastige Lijven:
voorstelling van jongeren met en zonder lichamelijke handicap

Er is niemand die nooit met zijn lijf bezig is. Is het eigenlijk wel mooi genoeg, of is dat van anderen veel beter? Soms zou je iets willen kunnen, bijvoorbeeld vliegen, maar lukt dat niet omdat je armen en benen weer eens niet meewerken. Wat kan dat lijf toch lastig zijn!

Over dat onderwerp hebben 13 jongeren, met en zonder lichamelijke handicap, een voorstelling gemaakt. Allemaal ervaren ze hun lijf, en de problemen die daarmee samengaan, op een andere manier.
De voorstelling bestaat uit losse scènes die met elkaar te maken hebben. Het zijn bijna allemaal improvisaties van de spelers zelf. Aan het begin zie je alleen het decor: de zee met het geruis en geluiden van vogels op de achtergrond. Daarom is het ook best wel onverwacht als je stemmen hoort en een groepje jongeren, sommigen in een rolstoel, aan het overspelen zijn met een bal. Een meisje wil meedoen, maar de anderen negeren haar.
De monoloog van Evelien was erg mooi. Zij is blind en dus veel dingen die andere mensen gewoon kunnen zien, hoort of ruikt of voelt ze alleen maar. Bijvoorbeeld: wij zien hoe de bomen van kleur veranderen, kaal worden en weer bloeien. Maar wat als je blind bent?
Er wordt ook gezongen en gedanst in de voorstelling. Ik vond Lastige Lijven een mooie, ontroerende voorstelling. Je kon zien dat de spelers alles wat gespeeld en gezegd werd zelf meemaken, het is niet nagemaakt. Ook heb ik vaak erg gelachen!

Hannah (15 jaar)

Sunday, March 26, 2006

Meditatie














Meditatie

Het tikken van de klok,
het zoemen van de halogeenlamp.
Buiten rijdt een auto voorbij.
De stenen in mijn handen voeren
me mee naar hun plaats van herkomst.
Ik word me bewust van hun koelte en vorm:
zwaar, zachtgroen- parelmoer bijna-
grijs en ovaal.
Tot ze één zijn geworden met mijn handen.
Rust, warmte, liefde.




voorpublicatie Koningin Big


Volgend weekend komt de nieuwe Dwars door de buurt uit. Hier alvast de voorpublicatie van De avonturen van Koningin Big 2

Koningin Big is jarig

Vandaag is het een bijzondere dag, want Koningin Big viert haar negende verjaardag. Eigenlijk wordt ze 63 jaar. Een mensenjaar telt zeven hondenjaren. Dus als je de tafels een beetje onder de knie hebt, weet je dat 9x7=63. Big is een koningin op leeftijd. Voor haar leeftijd is het een kwieke meid. Voetballen kan ze nog als de beste. Ze heeft wel vaker een pauze nodig tijdens de wedstrijden om te drinken en uit te hijgen.
Man, Vrouw en de Kippetjes hebben ’s morgens haar keukentje versierd met ballonnen en slingers. Als de gasten zijn gearriveerd, komt het moment suprème: cadeautjes en taart. Van de Kippetjes krijgt ze een halsband met veel bling bling, een passend cadeau voor een koningin. Van Man en Vrouw krijgt zij een reuze bot. Het bot is te groot om mee te nemen in haar keukentje. Straks na het feest maar een goede verstopplaats zoeken voor dit cadeau.
Big verruilt haar kroon voor een feesthoed. Voor deze speciale gelegenheid mag ze op de grote tafel staan. Dan komt de taart: een slagroomtaart met rode kersjes. In tien seconden heeft ze haar eigen stuk taart al op. Hoe kun je ervan genieten als je zo snel eet? Nadat ze haar eigen stuk heeft opgeschrokt, wil ze aan de taart van de koninklijke gasten beginnen. Iedereen denkt, ah laat het feestvarken maar …
Maar hopen dat ze niet misselijk wordt van al die slagroom!
Na al dit feestgedruis is Koningin Big wel toe aan een middagdutje. Op haar troon valt ze in een diepe slaap. Ze maakte snurkende en piepende geluidjes en beweegt af en toe haar pootjes. Ze droomt vast al over haar volgende verjaardag …

Van de Kook



Van de Kook

Onze Omar is 16 geworden. Dat is wel iets om even bij stil te staan. Om het te vieren hadden we voor 15 personen een tafel gereserveerd in Eetcafé Van de Kook in de Lutmastraat in Amsterdam. Het café wordt gerund door verstandelijk gehandicapten, ze worden begeleid door vrijwilligers.
We werden ontvangen door Samson. Hij gaf ons een hand en heette ons welkom. Hij was onder de indruk van het aantal gasten dat we meenamen: “ Halleluja, vijftien.” Samson neemt zijn taak heel serieus. Toen nicht Silja voorbij liep zonder zich te melden, was hij verbouwereerd: “Ze liep me zomaar voorbij.” Silja is later teruggegaan om het goed te maken.
De ruimte biedt plaats aan ongeveer 50 mensen, is strak en modern ingericht, maar heeft toch een warme uitstraling. Overal kunstwerken die door verstandelijk gehandicapten van galerie Amsterdam zijn gemaakt. Boven de tafels opvallende lampen: grote metalen frames met lichten en doeken eromheen. Alleen op vrijdag wordt de ruimte gebruikt als eetcafé, de andere dagen kunnen verstandelijk gehandicapten er terecht in het atelier en het internetcafé.
Marcel, onze ober compleet met witte bloes, vlinderdasje en lange schort, had een behoorlijk klus aan de bestelling van zo’n grote partij. Het menu van de dag zag er als volgt uit: een voorgerecht van gele paprikasoep met room en verse kruiden, als hoofdgerecht kipfilet in saus met pasta en een rucolasalade met olijven en dolma’s, het toetje was chocolade ijs met mandarijn.
Eten met een grote groep mensen is altijd gezellig, zeker als het voor zo’n speciale gelegenheid is. Van het restaurant kreeg Omar een zak paaseitjes voor zijn verjaardag. Van Rudy, een van de werknemers van het eetcafé, mocht Omar na afloop voor zijn verjaardag de bloemen meenemen die op tafel stonden. De sfeer was goed, er werd veel gelachen. Voor de liefhebbers hadden we spelletjes mee voor tussen de gangen door. Omar zat tussen de soep en de kip in aan een serieuze pot schaak met vriend Hanne van toneel.
Het was een geslaagde avond met vrienden en familie, goed eten en niet te vergeten de spontane en charmante bediening. Zeker de moeite waard om een keer heen te gaan.

Eetcafé Van de Kook
Lutmastraat 181
Reserveren: 020- 682 75 54

Thursday, March 16, 2006

XS2-SCHOOL




Gisteren heeft Omar een presentatie gehouden op een basisschool in Amsterdam-West over zijn handicap. Omar staat sinds een paar maanden (op verzoek van derden) ingeschreven bij een castingbureau voor gehandicapten. Hij ziet wel wat er van komt. Het bureau heeft hem benaderd om mee te werken aan een landelijk project: XS2-school (zie www.xs2-school.nl).

Het project geeft informatie over handicaps (blind, doof, spastisch, dyslexie, astma etc.). Onderzoek heeft uitgewezen dat wanneer kinderen in aanraking komen met handicaps ze later een beter beeld hebben van en begrip hebben voor het leven van iemand met een beperking.

Was best wel een beetje eng voor Omar om te vertellen over zijn beperkingen. Je weet niet hoe zo'n klas gaat reageren. Een paar jaar terug had hij dit zeker niet gekund. Toen had hij nog een negatieve kijk op zijn handicap en zijn mogelijkheden. Hij moest op school een keer een spreekbeurt houden over zijn handicap, maar kwam er niet uit. Het was te confronterend voor hem en hij moest erg huilen. Met horten en stoten kwam het eruit, terwijl alle kinderen op zijn school een handicap hebben en het minder bedreigend lijkt. Mede onder invloed van zijn deelname aan Lastige Lijven kan hij dit soort dingen nu wel aan.

Groot succes was rolstoelrijden. Omar bood de kinderen uit groep 8 aan zijn rolstoel uit te proberen. Eerst waren ze nog wat aarzelend, later wilde iedereen er wel in rijden. Vet en faya waren vaak gehoorde kreten. Omar stal de show en kreeg luid applaus toen hij een truc liet zien om de bal met de hoepel van zijn rolstoel op te tillen. We hadden ook foto's en boekjes mee van zijn activiteiten en belevenissen. De klas was onder de indruk, gedroeg zich respectvol en stelde veel vragen.

Ik vond het heel dapper van Omar dat hij mee wilde doen. Ik denk dat niet alleen de kinderen er veel aan hebben gehad, maar Omar zelf ook. Een positieve ontwikkeling voor zijn zelfbeeld. Hij gaf aan dit nog wel eens te willen doen als ze hem vragen.

ZWAANTJE?


Mijn blog heet Zwaantjes Place. Waarschijnlijk kent niet iedereen het verhaal van Zwaantje.
Tweeeneenhalf jaar geleden waren we op vakantie op Gozo, een eiland dat hoort bij Malta. We hadden daar een farmhouse gehuurd met zwembad. De jongens waren natuurlijk de hele dag in het zwembad te vinden. Ik ben niet zo'n zwemmer. Omar riep op een middag: Zwaantje kom je zwemmen? Aan zo'n bijzonder verzoek kon ik natuurlijk geen weerstand bieden. Sinds die tijd is mijn bijnaam Zwaantje.

HULPHOND


Vorig jaar ontmoetten Omar en ik tijdens een rolstoelbasketbaltoernooi een gehandicapte vrouw met een hulphond. We waren onder de indruk van wat de hond kan. Sita kan zelfs de was in de wasmachine doen. Haar baasje vertelde waarom zij de hond had en hoe ze eraan gekomen was, namelijk via de Stichting Hulphond Nederland.
Deze stichting stelt zich ten doel om speciale hulphonden op te leiden om deze vervolgens kosteloos ter beschikking te stellen aan mensen met een lichamelijke of auditieve beperking. Een

hulphond opent letterlijk en figuurlijk deuren voor mensen met een beperking. Een hulphond biedt veel praktische hulp maar ook de sociaal-emotionele voordelen van de hond zijn belangrijk. Stichting Hulphond Nederland zoekt personen, clubs, bedrijven of andere organisaties die mede adoptant van een hulphond willen worden. 260 donaties van € 100 maken het gehele opleidings- en begeleidingstraject van een hulphond financieel mogelijk. Samen met andere begunstigers adopteer je een hulphond.
"Onze" pup woont met gastgezin in een landelijke omgeving in Drenthe. Genoeg ruimte in en om het huis. De eerste weken waren voor het gastgezin leuk, maar ook vermoeiend. Je hebt tijd nodig om aan elkaar te wennen. De pup open, vriendelijke en nieuwsgierig. Eén maal per week gaat hij naar het trainingscentrum in Valthermond of naar het bos voor de training. Dit doet hij samen met de andere pups in opleiding. Daar werken ze met zijn allen aan de socialisatie en opvoeding van de pups.
"Onze" pup heeft inmiddels de nodige ervaring opgedaan, hij draait zijn poot niet meer om voor: paarden, geiten, schapen, terrasjes, langere autoritten, boottochtjes, winkels, markt enz. Onderstaande commando’s heeft hij al aardig onder de knie: Pipi, sit, down, wait, smullen, kom hier, netjes aan de lijn lopen.
Voor mijn verjaardag heb ik aan familie en vrienden geld gevraagd om een hond financieel te kunnen steunen. Elke maand kunnen wij via de website de vorderingen volgen. Omar zou in de toekomst ook graag een hulphond willen.

Voor informatie zie: www.hulphond.nl

foto: Sita de hulphond

JACKIE

Blond haar, bruine ogen

Haar haren zijn blond en zacht.
Haar ogen zijn bruin en glinsteren van liefde.
Ik hou van haar wiebelende kont wanneer ze parmantig
en strijdlustig op stap gaat.
Ik hou ervan om naar haar gespierde lichaam te kijken
en te luisteren naar de smakkende geluiden die ze maakt
als ze slaapt.
Als de striemende januari koude mijn handen geselt,
warm ik ze aan haar buik.
Met liefde en trouw in haar hart en ogen
begroet ze mij elke keer bij thuiskomst.
Ze houdt van mij no matter what.

Wednesday, March 15, 2006

4C

De bel ging en met geveinsde tegenzin voor klassieke talen begaven de puberende gymnasiasten van 4C zich het lokaal in. Toen iedereen zijn plaats had ingenomen en zijn werkboek had opengeslagen op pagina 93, begroette Kuiperi zijn leerlingen op de gebruikelijke manier: Goedemiddag dames en heren.’ Na een korte herhaling van de voorgaande tekst, kreeg Franka
Olijhoek de beurt om de volgende drie regels te vertalen in goed Nederlands. De rest van de klas had het druk met smoezen, tekenen en dagdromen.
In de loop van de les leek de stem van Kuiperi te veranderen in langgerekte spaghettidraden. Geleidelijk maakte zich ook een vreemde spanning meester van 4C. Het gesmoes verstilde. Kuiperi maakte zwaaiende bewegingen met zijn armen. Het leek wel slowmotion. Het zag er komisch uit, maar instinctief voelde de klas wel aan dat dit geen grap was. ‘Als je … kijkt naar … d d de uittttggaangg van het wwoord mennnsaaa’, gorgelde Kuiperi. Hij begon steeds harder te praten en hing als een dronkelap over zijn lessenaar. De woorden bleven in Franka’s keel
vastzitten.
‘Meneer Kuiperi, is alles goed met u?’, vroeg Annelies Peerdeman dapper. De rest van de klas zat aan hun stoelen genageld. Een paar meisjes achterin begonnen stilletjes te huilen. Nog een paar minuten lalde en schreeuwde Kuiperi onverstaanbare kreten en daarna liet hij zijn hoofd vallen op zijn lessenaar. Marjo Neefjes die dichtbij de deur zat, rende de klas uit, de rest van de leerlingen in paniek achterlatend. Wat was er aan de hand met de onkreukbare, dunne conrector met zijn spitse gezicht die kijkend over zijn ouderwetse leesbril altijd met zoveel
enthousiasme sprak over zijn vak? Had de dode taal hèm soms dood
gemaakt?

(De leraar van 4C heeft zijn diabetesmedicijnen niet ingenomen en raakt bijna in coma. De kinderen zijn niet op de hoogte van zijn ziekte.
Ik heb dit meegemaakt op de middelbare school.)

HET MYSTERIE

Tuesday, March 14, 2006

WATER


Monday, March 13, 2006

Spreuk van de dag



De grootste stap op weg naar geluk is te stoppen met piekeren.

Met dank aan mijn lieve vriendinnen

V R I E N D S C H A P

R elativeren

I ntieme gesprekken

E erlijk zijn

N ieuwe ideeen

D ankbaar zijn

S amen dingen doen

C onflicten uitpraten

H ouden van

A andacht voor elkaar

P roblemen delen





gedichtje

Gevoel

Muffe, vochtige lucht in je neus
Met je handen in de zwarte
koude massa
Glibberig tussen je vingers door
Zweet op je voorhoofd
Een veeg langs je wang
Zwaar werk
Klei onder je nagels
En niet alleen daar
Waterspatten, kleispatten
Klei overal
Lekker vies
Aards
Een oergevoel

gedichtje



Op reis

Op een kameel langs de piramiden
Zeilen op de Nijl in een felukka
De zon zien ondergaan achter de Taj Mahal
In een berghut het noorderlicht bewonderen
Slapen in een iglo
Slenteren door de Middeleeuwse straten van Kathmandu
Zwemmen met dolfijnen op de Bahama’s
Wandelen in de uitlopers van de Himalaya
Inkopen doen op de drijvende markt in Bangkok
Kaviaar en roze champagne op het Rode Plein
Vliegeren op het Plein van de Hemelse Vrede
Wandelen over de Chinese Muur
Maar nu is het tijd voor een reis dichter bij huis
De reis naar mezelf

Zeg het met bloemen



Zomers tafereeltje

Licht

Dag uit het leven van een Dwarsredacteur


Een dag uit het leven van Ans Visser, Dwarsredacteur

5.45 uur
Rise and shine. In alle rust douchen en bijkomen voordat het familiegedruis losbarst.
6.30 uur
De jongens, 15 en 14 jaar, moeten opstaan voor school. Echtgenoot ligt nog in bed. Hij heeft een eigen zaak en werkt ’s nachts. Hij staat rond 11 uur op en gaat om 4 uur naar bed. Ontbijtje met z’n drieën. De jongens bespreken het voetbalweekend na terwijl de hond verwachtingsvol kijkt of er nog wat voor haar overblijft.
7.30 uur
De oudste wordt opgehaald voor school met een taxi. Hij zit op het speciaal onderwijs in Wijk aan Zee.
7.45 uur
Nummer twee gaat naar school. Hij zit in de tweede van de OSB in Zuid-Oost.
Nog een uurtje voor mezelf voordat ik naar mijn werk ga: krant lezen, hond Jackie uitlaten, mail checken, klusjes in huis als de was opvouwen, vaatwasser uitruimen.
8.45 uur
Op naar de Dwars. Lekker als je zo dichtbij je werk woont.
9.00 uur
Ons geduld wordt wel erg op de proef gesteld door de netwerkproblemen. De krant moet over twee dagen naar de drukker. Wat een toestand om de kopij binnen te krijgen. Dit is de tweede krant die we maken onder de netwerkperikelen. We hebben wat kilometers gevreten: heen en weer naar huis met het geheugenstokje om artikelen op te halen voor de krant. Thuis redigeren en via de mail naar ons externe adres sturen om het daar dan weer af te plukken via een ingewikkelde constructie. Stukken die ik op het werk schrijf voor de krant moet ik via ons externe mailadres naar de computer van mijn collega sturen die op nog geen meter afstand zit. Hij plukt het er dan weer af om het in ons krantenbestand te zetten. Zweet, zucht. De laatste loodjes. Hopelijk loopt alles bij de volgende krant weer normaal. Zit je te werken en valt ineens de verbinding weer weg.
11.00 uur
Keek op de week. Ons wekelijks werkoverleg met de kernredactie. De kernredactie bestaat uit vijf personen. Daarnaast hebben we nog 20 tot 25 vrijwilligers die ons helpen met schrijven, fotograferen, illustreren en de website. Het is een leuke groep. Zij wonen bijna allemaal in de buurt en zijn betrokken. We proberen goed voor ze te zorgen: organiseren af en toe een leuk uitje en verwennen ze altijd met een bijzonder kerstpakket, waarin persoonlijke bijdragen van de kernredactie. Veel van de vrijwilligers werken bij de krant om ervaring op te doen, zodat ze na verloop van tijd ergens anders aan de slag kunnen.
Deze week is Peter Roggeveen, onze nieuwe leidinggevende sinds 1 januari, aanwezig bij de vergadering. Onder het genot van koekjes vertelt hij over zijn achtergrond en stellen wij ons meest prangende vragen.
13.00 uur
Tijd voor een frisse neus. Even over de markt. Op koopjesjacht, exotische geuren opsnuiven en boodschappen doen voor de lunch, bloemetje kopen voor op de redactie.
Voordat ik bij de Dwars kwam werken, was ik net 12 kilo afgevallen. Door de gezellige gemeenschappelijke lunches zat dat er al weer snel aan. De groep is inmiddels drastisch veranderd van samenstelling. Een aantal Dwarsers, waaronder ikzelf, soms aangevuld met een paar andere Dappere zielen lunchen samen.
13.30
Terwijl we de laatste hand leggen aan de krant die morgen naar de drukker gaat, zijn we ook al weer bezig met het uitzetten van de nieuwe krant: indeling maken, redacteuren bellen over onderwerpen, informatie verzamelen, fotografen koppelen aan redacteuren om samen op pad te gaan.
16.30
Mijn werkdag zit er op. Nog even langs de winkel voor een boodschap. Vroeg eten vandaag. Ahmed kookt altijd. Ik ben van de opruimploeg. Vanavond speelt Egypte tegen Marokko voor de Africa Cup. De jongens, half Egyptisch en half Nederlands, hebben afspraken gemaakt met hun vrienden om samen te kijken. Omar kijkt samen met vriend Abdel, van Marokkaanse afkomst en Farid kijkt thuis bij vriend Ilias, ook van Marokkaanse afkomst. Manlief gaat om 18.30 uur aan de slag in de zaak. Daar hebben groepen Marokkanen en Egyptenaren zich verzameld om samen te kijken naar de voetbalwedstrijd. Ik volg alleen voetbal als we thuis Ajax of het Nederlands elftal kijken. Goeie kans dus voor moeders om te lezen, te mediteren, gedichten te schrijven en alle andere dingen te doen waar mijn hart naar uitgaat.
23.00
Bedtijd

Stofkunst






Laat me weten wat jullie van deze stofkunst vinden.

Leuke schrijfoefening

Toen ik een aantal jaren terug een schrijfcursus deed, kreeg ik de volgende opdracht: sla het woordenboek open bij een willekeurig letter en zoek vijfentwintig bijzondere woorden op met die letter. Maak met die woorden een (onzin)verhaaltje. Erg leuk om te doen!
Dit was het resultaat:

DE KAMPIOEN EN DE KANEBRAAIER

De korist ging solo en won de zangwedstrijd omdat hij zo inspirerend kon kwelen en kwinkeleren.
Na afloop haalde hij zijn vriend de kuikensekser op om gezamenlijk te genieten van de kawa. Ze werden zo dronken als een kartouw.
De kuikensekser kwatte in de kwispedoor en kankerde over die vieze kwastige kontlikker van een buurman en zei dat hij hem in de koudbloedfokkerij van zijn kopschuwe neef op koppermaandag zou kastijden met een kluitenbreker.
Na veel kwekkebekken besloot hij om zich niet te gedragen als een kutkammer en nam nog een karmozijnen kandijklontje.
Het was toch allemaal kulkoek.

Een bijzondere ontmoeting op Slangenburg



Toeval

In de knoop met mijn religie zit ik tijdens het ontbijt naast Cees Boender. Cees heeft geen geloof, hij heeft een visie: vertrouwen in die ene. De ommekeer kwam na een zelfmoordpoging 27 jaar geleden. Daarvoor was hij hervormd. 'Het is goed om in een geloof geboren te worden, maar je moet er niet in sterven', is één van zijn motto’s.
'Ben je lid van een groep, dan willen ze je toch altijd meesleuren. De groep kenmerkt zich vaak door dogma’s en kortzichtigheid. Waar het allemaal om draait is liefde. Een goed mens is een goed mens. Respect is respect. Daar valt niets op af te dingen.'
Cees is een wijze, grijze man. Veel gereisd, een man met een ruim en open hart. Gepensioneerd techneut, maar doet vrijwillig allerlei projecten in India en is bevriend met Sai Baba. Volgens Cees bestaat toeval niet. 'Het valt je toe.' Dat was in Cees’ geval al 69 jaar zo, maar hij ziet dat pas 27 jaar. Na deze bewustwording ziet zijn leven er anders uit. Hij ziet het leven als een groot avontuur.
Na het ontbijt praten we nog lang verder in de huiskamer over geloof, de piramiden, ruimtevoertuigen en de planeet Nibiru.
Het was beslist geen toeval dat ik naast Cees zat tijdens het ontbijt.
Het is mij ineens ook allemaal een stuk duidelijker.

Spreuk van de dag

Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn vriendin Linda een bijzonder cadeau. Het heet een doosje vol geluk.
In de doos zitten 150 spreuken opgerold. Met een pincet kun je er elke dag op gevoel één uitkiezen.
Vandaag was dit mijn spreuk:


Angst is bang voor geluk

Isn't she lovely?




Sunday, March 12, 2006

column over het wel en wee van een gezin met een gehandicapt kind


Handbike

Als ouder van een gehandicapt kind is het leven behoorlijk ingewikkeld en vermoeiend. Onze zoon is meervoudig gehandicapt. Hij is spastisch, moeilijklerend en heeft een mengvorm van een aantal psychiatrische stoornissen. Dat is een aardige bagage voor een kind van dertien. Dat brengt veel zorgen en verdriet met zich mee. Daarnaast zijn er veel hindernissen. Neem nou de voorzieningen.
Tot vijf jaar liep hij niet. Hij onderging een zesuurdurende operatie. Daarna lang revalideren. Hij zette zijn eerste zelfstandige schreden op deze aarde toen hij zeven was. In en om het huis en de school loopt hij nu zonder hulpmiddelen. Gaan we verder dan driehonderd meter, dan heeft hij een rolstoel nodig. Lange stukken zelf zijn rolstoel voortbewegen is te vermoeiend. Meestal komt het erop neer dat wij hem moeten duwen. Hij wil zelfstandig zijn. Meer controle over zijn lijf en leven. Een handbike leek de ideale oplossing. Voor de niet- ingewijden: een handbike is een extra wiel dat aan de rolstoel geklikt kan worden; door met je handen de licht en makkelijk bedienbare ‘pedalen’ te draaien, kun je fietsen.
Aanvragen dus zo’n ding. Op school met de ergotherapeute en een adviseur van de revalidatieservice gekeken welke handbike voor hem het meest geschikt is. Een aanvraag ingediend. Zo’n aanvraag moet in Amsterdam naar Stichting Tot en Met. Zij geven advies aan de gemeente. De gemeente beslist uiteindelijk of de aanvrager de voorziening krijgt. De komst van een adviseur van Tot en Met liet een half jaar op zich wachten. In die tijd heb ik zeker tien keer gebeld. Ze waren aan het verhuizen en gingen over op een ander computersysteem. We waren nog niet aan de beurt.
De eerste dag van de zomervakantie kwam er een aardige, zeer welwillende dame van
Tot en Met bij ons langs. Ze vond het een schande dat het zo lang had geduurd. Zeker omdat het hier een aanvraag voor een kind betrof. Nu is een kind in de groei snel aan een nieuwe voorziening toe. Dat hadden wij in het verleden al eens ondervonden. Een driewielfiets arriveerde anderhalf jaar (!) na de aanvraag. We moesten meteen de molen weer in om een nieuwe aan te vragen.
Het advies van de aardig dame was positief. De gemeente maakte echter bezwaar. Onze zoon had al een driewielfiets en een tandem (voor een volwassene en een kind). En had hij wel inzicht in het verkeer? Twee maanden en vele telefoontjes later kwam uiteindelijk het akkoord. Voorwaarde was dat we de tandem zouden inleveren. Goed dan.
Nu was de leverancier aan de beurt. Hij bestelt een voorziening bij de fabrikant. Is ie op voorraad, dan hoeft dat niet zo lang te duren. Zo niet, dan kun je er nog wel een half jaartje bijtellen. In drie maanden heb ik welgeteld vijfentwintig keer gebeld over de afleverdatum. Steeds schoof de planning op.
Tijdens mijn laatste telefoontje werd ik ontzettend boos. De handbike bleek helemaal niet besteld te zijn! “Waar blijft die handbike? Jullie hebben dus elke keer tegen me zitten liegen. Mijn kind wil nu eindelijk wel eens rijden met die rolstoel. Ik wil dat u me vandaag nog terugbelt. Ik pik het niet meer!”
De geschrokken meneer beloofde zijn best te doen. Ja ja, dat zal wel … Mijn beklag gedaan op school. “Dit komt helaas vaak voor”, was hun reactie. Er zijn weinig leveranciers van voorzieningen voor gehandicapten. Maken zij misbruik van hun monopolie?
De volgende dag hadden wij de handbike in huis. De rolstoel is inmiddels twee keer terug geweest naar de leverancier. Er klopte iets niet met de handbike. We wachten nu op een nieuwe reparatie. Ze hebben een fout gemaakt. Hij is niet inklapbaar meer.
Over een paar weken gaan we op vakantie. Hopen dat ie mee kan. Hadden we dat rotding maar nooit aangevraagd.

foto's verblijf kasteel Slangenburg



foto's verblijf kasteel Slangeburg


foto's verblijf kasteel Slangenburg

foto's verblijf kasteel Slangenburg

gedichtje

Zondag

Weekend
Uitslapen
Gezinnen wandelen in het park
Voor de meeste van ons een relaxte dag
Ik heb het niet zo op zondag
Als de avond nadert, kruipt de onrust binnen
Is het onrust?
Een donker gevoel
Ik kan de vinger er niet op leggen
Een sfeer van negatieve opwinding
Angst, een verlaten gevoel
Zeven jaar
Daar sta ik dan
Op de stoep van het internaat
Een non doet open en laat ons binnen
Mijn vader loopt mee naar de groep
Na 10 minuten gaat hij weg
Daar sta ik dan

feuilleton van ons hondje in Dwars door de buurt
















De avonturen van Koningin Big

Er was eens een klein wit hondje. Ze leek op een varkentje en daarom noemde iedereen haar Big.
Het grootste deel van dag zat zij op haar troon. Verder werd het paleis bewoond door Man, Vrouw en twee Kippetjes. Vroeger woonden er ook nog twee tijgers in het paleis, maar die zijn van ouderdom gestorven. Ook de ratten die haar eens in haar koninklijke neusje hadden gebeten, leefden niet meer.
Big bewaakte haar paleis met passie. Ze was meer gesteld op mensen dan op honden. Ze had vooral een hekel aan kleine witte vrouwtjeshonden. Had ze zichzelf wel eens in de spiegel gezien? Wanneer er andere honden voorbij het paleis kwamen, liet zij duidelijk merken dat ze zin had in indringers.
Af en toe trok Big zich terug in haar piepkleine keukentje. Haar keuken lag vol botjes voor goede en slechte tijden. Sommige botjes verstopte ze elders in het paleis. Ze sloop dan door het paleis op zoek naar een geschikte verstopplek. Wanneer ze zag dat de anderen keken, pakte ze het bot snel weer terug. Soms vond Vrouw botjes onder het bureau van de Kippetjes of achter het gordijn voor het raam. Wie wat bewaard die heeft wat…
Drie maal daags ging de koningin een frisse neus halen, weer of geen weer. Als het regende liep zij langs de rand van de huizen om niet nat te worden. Sneeuw was een ander verhaal. Big at ervan tot ze buikpijn had en draaide erin met haar neus. Wanneer zij een koninklijke drol draaide in de sneeuw, keek ze verlegen naar haar begeleider. Van haar plasjes steeg rook op. De plasjes lieten een mooie gele plek achter in de sneeuw.